ประวัติความเป็นมา

           ตำบลเชื้อเพลิงแต่เดิมอยู่ในเขตปกครองของตำบลไพล ต่อมาเมื่อปี  พ.ศ.2524  ได้แยกมาตั้งเป็นตำบลเชื้อเพลิง  โดยเริ่มแรกมี  9 หมู่บ้าน และเมื่อวันที่ 23  กุมภาพันธ์  2540  ได้มีประกาศจัดตั้งจากกระทรวงมหาดไทยให้เป็นองค์การบริหารส่วนตำบล ตามพระราชบัญญัติสภาตำบลและสภาองค์การบริหารส่วนตำบล  พ.ศ.  2537 ปัจจุบันองค์การบริหารส่วนตำบลเชื้อเพลิงมีที่ทำการอยู่ที่บ้านรำเบอะหมู่ที่ 2  ตำบลเชื้อเพลิง  คำว่า  “เชื้อเพลิง” มาจากภาษาท้องถิ่น (ภาษาเขมรถิ่นไทย)เป็นชื่อต้นไม้ชนิดหนึ่ง ซึ่งชาวบ้านถือว่าเป็นยาสมุนไพร  ใช้สำหรับให้สตรีที่คลอดบุตรขับเลือดหลังจากอยู่ไฟ  ซึ่งในเขตของตำบลเชื้อเพลิงนั้นน่าจะเป็นที่อยู่เก่าของชาวเขมรโบราณ  โดยทราบจากหลักฐานที่มีการสร้างปราสาทบ้านไพล  ซึ่งเป็นสถาปัตยกรรมแบบเขมร ชาวเขมรเหล่านี้คงจะตั้งบ้านเรือนอยู่บริเวณเดียวกับชาวกูยในเขตป่าดงทั่วไปในสมัยนั้น  ซึ่งมีการขุดพบศิลาจารึกอักษรขอม  ภาษาเขมรโบราณ  ที่มีอายุเก่าแก่ตั้งแต่ราวพุทธศตวรรษที่ 12  ที่วัดจุมพลสุทธาวาส  นอกจากนี้ยังได้มีการขุดอีกหลายที่ในจังหวัดสุรินทร์ซึ่งเป็นหลักฐานที่แสดงว่ามีกลุ่มชนที่ใช้ภาษาเขมรเป็นภาษาพูดและภาษาเขียนมาตั้งแต่โบราณแล้ว  โดยในบริเวณพื้นที่ตำบลเชื้อเพลิงมีหลักฐานที่บ่งบอกว่ามีการใช้ภาษาเขมรตั้งแต่โบราณจนถึงในปัจจุบัน  โดยพบว่ามีการจารึกคัมภีร์พระไตรปิฎกเป็นภาษาเขมรโดยมีหลักฐานที่  วัดมุนีนิรมิต  และชาวบ้านในตำบลส่วนมากจะพูดภาษาเขมร คนที่พูดภาษาอื่นมักจะเป็นคนที่มาจากต่างถิ่น  ภาษาที่นอกเหนือจากภาษาเขมร  เช่น ไทยลาว ส่วย  ชาวตำบลเชื้อเพลิงมีวิถีชีวิตเรียบง่าย รักความสงบ  ให้ความเคารพผู้ที่อาวุโสกว่า  ส่วนมากประกอบอาชีพเกษตรกรรม ทำนา ทำไร่  หนุ่มสาวรุ่นใหม่ที่ว่างจากการทำนาทำไร่ จะเดินทางไปทำงานรับจ้างในตัวเมืองหรือในเมืองหลวงและเมื่อถึงฤดูทำการเพาะปลูกก็เดินทางกลับสู่ภูมิลำเนาเพื่อประกอบอาชีพหลักของตน  เด็กชายจะได้รับการฝึกให้ทำงานนอกบ้าน เช่น งานในท้องไร่ท้องนา ส่วนเด็กหญิงจะได้รับการสั่งสอนอบรมให้ทำงานภายในบ้าน เช่น  การทำอาหาร การเย็บปักถักร้อย และงานทอผ้า  อาหารหลักชองชาวบ้านในตำบลเชื้อเพลิงและชาวเขมรถิ่นไทยคือ     ข้าวเจ้า(ซึ่งไม่เหมือนกับชาวอิสานทั่วไปที่กินข้าวเหนียว)  มีการนำวัตถุดิบที่หาได้ตามธรรมชาติมาประกอบอาหารที่จัดเป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง เช่น แกงปูใส่เผือก(ละแวกะดาม)  สำหรับการแต่งกายจะค่อนข้างเรียบร้อย ถ้ามีงานออกนอกบ้านผู้ชายจะสวมเสื้อคอกลม  แขนสั้นยาวแล้วแต่โอกาส นุ่งโสร่งไหม  มีผ้าขาวม้าคาดเอว  สำหรับหญิงสาวจะสวมเสื้อคอยะวา นุ่งผ้าถุงไหม ซึ่งทำในครอบครัว  ถ้าอยู่ในบ้านจะนุ่งผ้าง่าย ๆ สบายๆ ถ้าไปในงานต่างๆจะใช้ผ้าที่สวยงาม เช่น ผ้าโฮล ปะกาปะกุน ปะกาจันทน์  ผู้สูงอายุนิยมห่มผ้าสไบ โดยเฉพาะเวลาไปทำบุญที่วัด  ผ้าไหมของชาวตำบลเชื้อเพลิงเป็นผ้าที่มีลวดลายและสีสันที่เป็นเอกลักษณ์ประจำกลุ่มซึ่งสวยงามมาก  ผ้าไหมพื้นเมืองที่มีชื่อคือ ผ้าโฮล ผ้าอำปรุน  ผ้าซิ่น 

ที่ตั้งของตำบล

ที่ตั้งและอาณาเขต
 อาณาเขตองค์การบริหารส่วนตำบลเชื้อเพลิง มีอาณาเขตติดต่อกับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น(อปท.)ต่างๆ ดังนี้

• ทิศเหนือ    ติดต่อกับ    องค์การบริหารส่วนตำบลทมอ  อำเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์

• ทิศใต้  ติดต่อกับ  องค์การบริหารส่วนตำบลกังแอน  อำเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์

• ทิศตะวันออก  ติดต่อกับ  องค์การบริหารส่วนตำบลโคกยาง อำเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์

• ทิศตะวันตก  ติดต่อกับ  องค์การบริหารส่วนตำบลไพล  อำเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์

พื้นที่

          ปัจจุบันตำบลเชื้อเพลิงแบ่งเป็นเขตการปกครองท้องถิ่น มีหมู่บ้านจำนวน 12 หมู่บ้าน  สภาพทั่วไปของตำบลเชื้อเพลิง  ซึ่งเป็นหนึ่งในอำเภอปราสาท จังหวัดสุรินทร์ โดยมีระยะห่างจากที่ว่าการอำเภอปราสาททางทิศเหนือประมาณ  7.50 กิโลเมตร  มีเนื้อที่ประมาณ  30.215  ตารางกิโลเมตร

จำนวนประชากร

ลักษณะภูมิประเทศ

          พื้นที่ส่วนใหญ่ขององค์การบริหารส่วนตำบลเชื้อเพลิง เป็นที่ราบสูงมีลักษณะพื้นที่เป็นที่ราบลุ่มเป็นช่วง ๆ มีหนองน้ำธรรมชาติ  เป็นแหล่งน้ำที่สำคัญในทำการเกษตรกรรม และมีเส้นทางคมนาคมสายหลัก คือ ทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 214 มีความอุดมสมบูรณ์ตามธรรมชาติ  เหมาะสมในการปลูก พืชไร่นาและพืชสวน 

ลักษณะเด่นที่เป็นเอกลักษณ์ของพื้นที่

               พื้นที่ส่วนใหญ่ขององค์การบริหารส่วนตำบลเชื้อเพลิง เป็นที่ราบสูงมีลักษณะพื้นที่เป็นที่ราบลุ่มเป็นช่วง ๆ   มีหนองน้ำธรรมชาติ  เป็นแหล่งน้ำที่สำคัญในทำการเกษตรกรรม และมีเส้นทางคมนาคมสายหลัก คือ ทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 214 มีความอุดมสมบูรณ์ตามธรรมชาติ  เหมาะสมในการปลูก พืชไร่นาและพืชสวน

         ตำบลเชื้อเพลิงมีหลักฐานทางประวัติศาสตร์มากมายโดยเฉพาะซึ่งในเขตของตำบลเชื้อเพลิงนั้นน่าจะเป็นที่อยู่เก่าของชาวเขมรโบราณ  โดยทราบจากหลักฐานที่มีการสร้างปราสาทบ้านไพล  ซึ่งเป็นสถาปัตยกรรมแบบเขมร ชาวเขมรเหล่านี้คงจะตั้งบ้านเรือนอยู่บริเวณเดียวกับชาวกูยในเขตป่าดงทั่วไปในสมัยนั้น  ซึ่งมีการขุดพบศิลาจารึกอักษรขอม  ภาษาเขมรโบราณ  ที่มีอายุเก่าแก่ตั้งแต่ราวพุทธศตวรรษที่ 12  ที่วัดจุมพลสุทธาวาส  นอกจากนี้ยังได้มีการขุดอีกหลายที่ในจังหวัดสุรินทร์ซึ่งเป็นหลักฐานที่แสดงว่ามีกลุ่มชนที่ใช้ภาษาเขมรเป็นภาษาพูดและภาษาเขียนมาตั้งแต่โบราณแล้ว  โดยในบริเวณพื้นที่ตำบลเชื้อเพลิงมีหลักฐานที่บ่งบอกว่ามีการใช้ภาษาเขมรตั้งแต่โบราณจนถึงในปัจจุบัน  โดยพบว่ามีการจารึกคัมภีร์พระไตรปิฏกเป็นภาษาเขมรโดยมีหลักฐานที่  วัดมุนีนิรมิต  และชาวบ้านในตำบลส่วนมากจะพูดภาษาเขมร คนที่พูดภาษาอื่นมักจะเป็นคนที่มาจากต่างถิ่น